Nieuwsberichten over elektrosmog

Miljoenen magnetiet kristallen in hersenen fungeren als kleine antennes!

Onze lichaamseigen antennes: de magnetietkristallen in de hersenen

Al in 1992 deed een Amerikaans onderzoeksteam een spectaculaire ontdekking: magnetietkristallen in het menselijk brein.

Deze kleine magnetische kristallen werden gevonden door professor Joseph L. Kirschvink met zijn collega’s Atsuko Kobayashi-Kirschvink en Barbara L. Woodford aan de Geobiologische Universiteit van het California Institute of Technology (Caltech) in Pasadena. (1)

Deze magnetische kristallen werken als kleine antennes in de hersenen en reageren op de kleinste trillingen in elektrische en magnetische velden. Professor Kirschvink vond een grote hoeveelheid van deze antennes in het menselijk brein: Per gram hersenmassa ongeveer vijf miljoen magnetietkristallen. Deze gebeurtenis heeft invloed op de buitenste weefsellagen van de grote en kleine hersenen, behalve de twee hersenhuiden die de hersenen beschermend omringen.

Tussen deze twee beschermende huiden zit het hersenwater met maar liefst 100 miljoen magnetietkristallen per gram. Uit metingen bleek dat de kristallen in groepen van 50 tot 100 deeltjes bestaan. Deze hersenunits zijn veel gevoeliger dan normale bi-magneten en reageren veel gevoeliger dan het beste technische kompas! (2)

Deze “antennedeeltjes” maken ons kwetsbaar voor elektromagnetische velden, zowel natuurlijk als kunstmatig. Bij interactie met de pijnappelklier (epifyse), treden meetbare fysieke reacties op elektromagnetische velden op. In de pijnappelklier, een van de belangrijkste hersenklieren, vermoeden onderzoekers de zogenaamde “3. Oog”, dat niet alleen reageert op licht maar ook op magnetische velden.

In laboratoriumexperimenten konden deze magnetietkristallen, geïsoleerd van de hersenstof, al door magnetische velden worden verplaatst. Deze magnetische velden waren maar iets sterker dan het zwakke magnetische veld van de aarde. (3)

Wat is magnetiet?

Magnetiet is een mineraal in de minerale klasse van oxide. Het wordt ook wel magnetisch ijzer, magnetisch ijzersteen, ijzeroxide of ijzer(II,III)oxide genoemd.

Het is:

de meest stabiele verbinding van ijzer en zuurstof een van de sterkste magnetische mineralen, permanent magnetisch, zeer bestand tegen zuren en basen voorzien van een hoog ijzergehalte van ruim 70% een goede geleider.

Nu rijst de vraag of de elektrische, magnetische en elektromagnetische velden, die sterker worden, geen ziekte kunnen veroorzaken of promoten?

Bedrijven en organisaties die actief zijn op dit gebied hebben dit tot nu toe fel ontkend. Ze vertrouwden op de fysieke doctrine dat het menselijk organisme geen “antennes” heeft die deze relatief zwakke elektrische velden kunnen ontvangen. De door professor Kirschvink ontdekte magnetietkristallen zouden zulke “antennes” kunnen zijn. Hij zei dat de wetenschappers die de vaak besproken gezondheidsstoornissen veroorzaakt door elektromagnetische velden als overdreven beschouwen, zich niet bewust waren van de aanwezigheid van magnetietkristallen in de hersenen en van zijn

Lange vermoedens worden bevestigd door onderzoek:

Zelfs voor deze ontdekking vermoedden andere wetenschappers de aanwezigheid van magnetietkristallen in menselijk weefsel. Omdat deze magneten al gevonden waren bij andere levende wezens zoals walvissen, zalm, bijen, duiven en bacteriën.

Professor Kirschvink onderzocht zeven overleden patiënten; 12 tot 24 uur na hun dood werden weefselmonsters uit hun hersenen gehaald. Vier patiënten werden vermoed dat ze Alzheimer Morbus hebben, bij de andere drie kon geen verschil worden vastgesteld in de magnetische eigenschap van de patiënten.

Uit deze onderzoeken bleek duidelijk de handtekening van de kristallen van het ferromagnetisch materiaal Magnetiet Fe 304. Deze stof heeft een sterke wisselwerking met het magnetische veld van de aarde, is permanent magnetisch en een goede geleider (zie hierboven).

Er wordt hier zeker een nieuw perspectief getoond op stoornissen van de mens die gepaard gaan met elektromagnetische velden Dit is de basis voor verder onderzoek om te bepalen of en hoe elektromog ons lichaam beïnvloedt. Want als de kristallen ook worden opgenomen in de kanalen die het transport van stoffen door het celmembraan reguleren, dan zijn alle mogelijke (negatieve) effecten voor te stellen.

Gezondheid probleem mobiele telefoon

Ons hele lichaam reageert als een antenne omdat we ijzer in ons bloed hebben. Het belangrijkste bestanddeel van rode bloedcellen (hemoglobine) bevat een ijzeratoom. Dit wordt ook beïnvloed door het magnetisch veld van de aarde. Uitwendige magnetische en elektrische velden kunnen deze magnetische lading verstoren en zo de fysische en chemische eigenschappen van het bloed veranderen, vooral het doorstromingsvermogen en het huishouden op zuurbasis.

Elektrische stromen en elektromagnetische velden beheersen de totale cel- en hersenactiviteit. Zij vormen de basis van de bio-energetische zelfregulering van het lichaam. Onze pijnappelklier is ook gevoelig voor magnetische velden, waardoor een interactie mogelijk is met de magnetietkristallen in de hersenen. Deze kan bspw. hebben een directe invloed op de hormoonproductie. (4)

De elektromagnetische golf creëert elektrische en magnetische velden in de hersenen via de mobiele telefoon die dicht bij het hoofd wordt gehouden. Vooral de magnetische golf dringt diep door in de onbeschermde hersenen. De magnetietkristallen in de hersenen kunnen leiden tot menselijke hersenfuncties, zoals perceptie en geheugen.

Dus wat gebeurt er met ons als we worden blootgesteld aan 24-uurs continue straling van mobiele telefoon, WiFi, 5G & co?

Bronverwijzingen:

(1) Caltech News, Vol. 26, nr. 3 / Juni 1992

(2) www.dahlke.at , Störfields en elektriciteitscentrales, S. 46 ff, eigen antennes in de vorm van magnetische kristallen

(3) Geopolitieke Consulting Service, “Magnetische kristallen in de hersenen”

(4) “Superparamagnetisme in het menselijk brein” in “Dertiende Annual Meeting of the Bioelectromagnetics Society” 1991 door Kirschvink en Woodford en zie “Magnetite biomineralisatie in het menselijk brein” in “Proc Natl Acad Sci USA 89” 1992 door Kirschvinks, Kobayashi, Woodford.

Afbeelding: gevonden op het net